Cap. XIII
Manfredus una cum Romae gebellinis adventum Karoli
impediendum curat. Quare Petrus de Vico magna
equitum manu, ut vicarium guelphosque vexaret,
noctu Romam ingreditur, ac hostium agmina
pellit fugatque.
Adhuc memorato vicario Karoli Romae prosecutionem
sui regiminis agente feliciter, non solum
rex Manfredus ad impediendum adventum
ipsius Karoli, sed et gebellini de Urbe nobiles vigilanter
intendunt. Parant sollicite undique sibi
bella. Jam per maris excubias multitudo galearum
invigilat, et velut pirata aemulus classes freta
circumeunt numerosae. Jam Theutonicorum
voluntatis impetus fremescit effraenis, et eorum
signa, velut ex eventu forent futuro victricia, in
partibus tiburtinis prope Cellas citra regni confinia
pompose distenta praefulgent. Verum, cum
per romanam ecclesiam dicto Karolo ad prosequendum
regni negotium esset in ipsius regni concessione
terminus stabilitus, quo ipse personaliter
Romae deberet adesse, rex praedictus, principiis
nitens obstare, sollicitus, tam per mare, quam per
aridam terram, impedire, ac omnino praecidere,
si valeat, ipsius Karoli tentat adventum, ut, per
lapsum temporis praefiniti, Karolus ipse concessionis
praedictae cadat a jure, et rex Manfredus
postea ejusdem ecclesiae, cujus jam eum poenitebat
non paruisse mandatis, reconciliare se posset affectibus.
Unde sub ipsius regis nomine, eo ministrante
subsidia, Petrus, romanae proconsul urbis,
qui, sub gebellinitatis abusione vocabuli, regis ejusdem
toto conamine favebat honoribus, ab Urbe cum
quibusdam nobilibus gebellinis ejectus, condixit
et ordinavit cum gebellinis eisdem, quod, ad impediendum
memorati vicarii regimen, et Karoli
dominium subvertendum, quilibet ex ipsis gebellinis
nobilibus cum equitum comitiva suorum,
quibus dictus rex stipendia ministrarat, Urbem
certa deberent hora repetere, ac subito subintrare,
ea intentione commoniti, ut non solum contra
vicarium praedictum, sed contra nobiles guelfos
Urbis, qui Karoli promovebant excellentiam,
toto posse, captata opportunitate, confligerent, et
collectis eorum viribus offensarent. Sicque apud
castrum Cerveteris, dictus Petrus quantitatem
equitum congregavit; et solus cupiens placendo regi
Manfredo munera praevenire fortunae, qui potius
postmodum infortunii calicem praegustavit,
versus Urbem continuata nocte festinat, ne forte
sibi mora posset ad imbecillitatem animi computari,
promtus et audax, praeveniens alios, intrat
Urbem, domos, quas quondam tenebat, quas tunc
faciebat vicarius custodiri, in aurorae rutilo animosus
aggreditur et invadit; est enim Romae locus,
quem alvei dividentes tyberini latere circumsepiunt
ab utroque, ad quem praestant aditum
pontium monumenta conformia. Hic, ab antiquo
insula Lycaonia nuncupatus, absque montuosa
eminentia, et sine munitione moenium est per
|
|