Atque sequi simulat vulgus placare potentem
Hinc populum Romeque satum, pulcramque iuventam.
Sed conversus ait populus: - Quo ducimur, heuge,
Dux populi? quid forte putas? Odonica linque
Vexilla, ac equites; et tu comiteris euntes
Quo nos fata vocant. Nostre nos urbis amamus
Usque statum; vitam nostri est finire sub agro;
Non fuga. Si qua placet pungnare, huc venimus omnes:
Vectrices Griphos, victricia singnaque nostra
Occius huc vertas. Non audis quanta ruboris,
Non audis voces immensas, atque tumultus,
Clamoresque virum? Non pena choërceat illam.
Pro te nos erimus, et nondum cessimus armis:
Hic sumus, hic volumus in sevos ire furores.
Amplius hic numquam tenea nos fulsit ubique
Eulisteus honor, et adhuc magnalibus ille
Factorum crescet titulis, et honoribus evi. -
Sic fati, laxant iras inimica per arva.
Ut stimulata fame per queque armenta leena
Tollitur, atque vorat quecumque obstamina campo
Invenit, ac sternit: sic et Perusinica virtus
Heugitur, contraque hostes defertur; et arma
Urbevetana premit, turbat, fugat atque furore
Lanceaco, frameisque suis, duraque securi.
Militie rector plebem dum cerneret eius
Luctantem, dixit: - Rubor heu mihi qualis iste
Semper erit! nunquam fatie removebitur ista:
Militibusque meis ego primus adesse flagello
Debueram. Celsa video descendere rupe
Armatas iterum gentes, revocataque singna
In nostras molliri aties stridoribus actis.
Ostandum nobis restat venientibus illis.
Eia, huc eia, equites, properemus. Et inde Tuderni
Iam vicini assunt. Bellis lux ista deiscat
In tenebras nobis; gladiis involvat et hora
|
|