Pag 125

ferrum et ignis admovetur, quorum ossa frangi et legi videmus,
quorum vene extrahuntur, membra amputantur, vivunt? Quid inconstantes
illi, qui fluctuationem suam sistere nequeunt, qui tranquillitatem
abhorrent, qui omni motu animi tumultuantur, quos
penitentia cepti tenet incipiendi timor, infirmi ad omne tolerandum,
nec laboris patientes nec voluptatis, qui proposita sepe mutant
et in eadem revolvuntur, qui quodammodo fugiunt, qui nullum
novitati locum relinquunt, quibus fastidio vita est et ipse
mundus?
XVI. Omnes profecto istos, in quos tam pestilentes affectus
incursant, pro sui miseria mortuos quam vivos non immerito dixerim,
presertim cum ad votum parum detur, corporis custodia retentis,
suis abuti voluptatibus, et eiectis supra omne, quod dicitur
miserum, miserabile et irremediabile, sententia irrefragabilis sit
illatura tormentum.
Retinendus est ergo in proclivi animus et adversus ardua impellendus.
Non est dubium, quin ascendens nitatur: obluctari patientia,
fortitudo et perseverantia debent, ut ferentia pessum hominem
vitia subigant, utque tam claram et nitidam neque uno genere
formosam, natam fastigia celi transcendere creaturam, infernali
precipitio non ostendant.
Eamus itaque perditum, quod melius equius est, seculi voluptates.
Opibus vero, que verius occupationes sunt dicende, renuntiemus.
His enim admissis, bona omnia subvertuntur. Exigua porro
sunt que in tutelam hominis necessaria sunt, que desideriis corporis
satis facere possunt. Facili tegumento submovetur frigus, alimentis
modicis fames sedatur et sitis. Non est quod naturam accuses,
passim quoque et omnibus locis iacent, quibus te nutrire
potest. Quid denique tua intererit, si exquisitis artibus ventri servitur
ut gula irritetur, stomachus impleatur? Non diu ista fient.