CLXXXI.
De privilegiis.
Privilegium dicitur quasi ius privatum, vel lex privata
et propria et specialis a iure communi. Indulgentia vero a
privilegio differt, quia cum ea solemnitate fieri non habet, sed
per quandam favorabilem gratiam alicui persone specialiter
indulgetur. Privilegiorum autem hec sunt partes: titulus,
exordium, concessio generalis, finalis corroboratio, et signorum
subscriptio. Titulus est personarum distinctiva premissio sine
optatione salutis. Et nota, quod in clericis persona concedentis
et recipientis in titulo ponitur, in laicis vero sola concedentis
persona in titulo prenotatur; et nota quod in privilegiis, sicut
in salutationibus, verbum non ponitur et intelligitur concedit,
indulget vel aliud simile. Item nota quod privilegium
in tertia fit persona, et assignato nomine dignitatis, premittitus
nomen concedentis persone; quia dignius est dare quam
accipere, et datur privilegium a sublimibus personis et a maioribus
in subditos super iure quo sibi tenentur. Et debet talis
titulus apicibus eminentibus scribi propter maiorem privilegii
auctoritatem; et de successoribus fit mentio, ut non solum
presentes, sed futuros valeat roborare, et duret in perpetuum
ad ostendendum quod ecclesiastica concessio perpetua esse
debet. Exemplum: «Gregorius servus servorum Dei dilecto
filio Federico Romanorum imperatori et semper augusto, eiusque
successoribus omnibus in perpetuum», et sic recipientem vocabit,
vel «venerabilem fratrem» vel «dilectos filios» sive
«filias», ut superius in salutationibus est distinctum, «tam
presentibus quam futuris, canonicam vitam professis» vel
«canonice substituendis» vel «regularem vitam professis in
perpetuum». Alii prelati eodem modo privilegia concedunt,
subditos fratres vel filios nominando, ut super in salutationibus
edocetur: hoc solo excepto, quod proponunt signaculum
sancte crucis, post quam dicunt: «Sancti spiritus adsit nobis
gratia» vel «In nomine domini amen» vel «In nomine
|
|