Edidici variare modos, ac multa per herbam,
       Sed non magna canens; demum me frondibus iisdem
       Exorno; celsos poteram nec prendere ramos,
       Ni sublatum humeris tenuisset maximus Argus.
       Hinc michi primus honor, dulcis labor, otia leta,
       Pastorumque favor multus, collesque per omnes
       Illicet agnosci incipio digitoque notari.
       Laurea cognomen tribuit michi, laurea famam,
       Laurea divitias; fueram qui pauper in arvis,
       Dives eram in silvis, nec me felicior alter.
       Sed letum fortuna oculo suspexit iniquo:
       Forte aberam, silvasque ieram spectare vetustas:
       Pestifer hinc eurus, hinc humidus irruit auster;
       Ac, stratis late arboribus, mea gaudia laurum
       Extirpant franguntque truces, terreque cavernis
       Brachia ramorum, frondesque tulere comantes.
       Hei michi ! Quo nunc fessus eam? Quibus anxius umbris
       Recreer, aut ubi iam senior nova carmina cantem ?
       Illic notus eram; quo nunc vagus orbe requirar ?
       Que me terra capit ? Potes ad tua damna reverti,
       Infelix, sparsasque solo conquirere frondes,
       Et laceros ramos, et iam sine cortice truncum
       Amplecti, lacrimisque arentia membra rigare ?
       Ibis ? Au ignotas fugies moriturus in oras ?
       Infaustum, vivaxque caput! Dulcissima rerum
       Spes abiit. Quid vita manes invisa fruenti ?
       Quid fragilis lentusque dolor precordia versas ?
So. Pertimui, longeque aliud te flere putavi.
Sil. Heu! heu! parva igitur flendi tibi causa videtur ?
So. Nulla quidem potius; lacrimosis parce querelis:
       Est dolor usque loquax, laurum non eurus et auster,