<LIBER PRIMUS>
I
1. Cum neminem ante nos de vulgaris eloquentie doctrina
quicquam inveniamus tractasse, atque talem scilicet
eloquentiam penitus omnibus necessariam videamus, cum ad
eam non tantum viri sed etiam mulieres et parvuli nitantur, in
quantum natura permictit, volentes discretionem aliqualiter
lucidare illorum qui tanquam ceci ambulant per plateas,
plerunque anteriora posteriora putantes, Verbo aspirante de
celis locutioni vulgarium gentium prodesse temptabimus, non
solum aquam nostri ingenii ad tantum poculum aurientes, sed,
accipiendo vel compilando ab aliis, potiora miscentes, ut
exinde potionare possimus dulcissimum ydromellum.
2. Sed quia unamquanque doctrinam oportet non probare, sed
suum aperire subiectum, ut sciatur quid sit super quod illa
versatur, dicimus, celeriter actendentes, quod vulgarem
locutionem appellamus eam qua infantes assuefiunt ab
assistentibus cum primitus distinguere voces incipiunt; vel,
quod brevius dici potest, vulgarem locutionem asserimus quam
sine omni regola nutricem imitantes accipimus. 3. Est et inde
alia locutio secondaria nobis, quam Romani gramaticam
vocaverunt. Hanc quidem secundariam Greci habent et alii, sed
non omnes: ad habitum vero huius pauci perveniunt, quia non
nisi per spatium temporis et studii assiduitatem regulamur et
doctrinamur in illa.
|
|