[CHRONICON SANCTI VINCENTII DE VULTURNO]
LIBER VI
INSTITUENTI mihi nostrorum temporum historiam monasterii contexere,
et mandare huic sexto libro laborum recordatio, veterem
animi curam, sollicitudinemque renovavit. quis enim non doleret,
ac vehementer angeretur cernere nobilissimi monasterii vastitatem,
et in eo loco desertas solitudines, ubi sacrorum solemnia, et divini
cultus immortali Deo, tanta religiosorum et frequentia, et presentia
exhiberi consueverant, et referta latronibus, viatorumque
spoliis ea loca, in quibus agitatis humanis fluctibus viris iucunda
quies, et peregrinantibus fessis tutissimum erat ospitium? madebant
pavimenta vino, ubi bonarum artium studia colebantur;
rugiebant armenta, ubi psallebant Deo angelorum similes monachorum
chori. amens sim, et mentiar, gloriosissime martir Vincenti,
cui hoc templum, sacrumque monasterium, Paschale pontifice
maximo auctore, consecratum fuit, si negem me, cui tenues
erant copie, mediocris rerum usus, sine tuo auxilio et precibus
inermem potuisse predonum vim, ferrum, redemptionesque piratarum
exemplo execrandas effugere, ut me, cui tamquam saxum
Tantalo, quotidie impendebat mors, munitum tantum ope tua, nec
tyramnorum mine, nec latronum insidie, nec sceleratorum hominum
fraudes, aut leserint, aut de mea sententia atque instituto
demoverint. Quis sanctissimi corporis tui reliquias obstrusas in
tenebris, que tamdiu latuerunt, a me diligentissime perquisitas, nisi
|
|