urbis moenia sancti viri percrebruit fama. Unde ad videndum eum innumera
populi multitudo confluxit. Sed Christi servus, qui mundanae felicitatis
pompam contempsit in saeculo, ut dives fieret in caelo, praeclara
virtutum signa omnino contegi mallens, honorari ab hominibus respuit et
populi rumorem fugiens crepuscolo clam urbem deseruit, clamque discessit.
/*
CAPITULUM XI
Plures inde sibi peregrinos associans, Padum flumen petiit, ubi navigium,
quo flumen transmearet, nullum invenit. Sed mira Dei clementia
solito sibi mirabiliter affuit, quae illi navim extra flumen positam, sine ullo
hominis iuvamine, absque ullo remigio, ad transfretandum celeri cursu direxit.
Quam vir Dei cum peregrinis secum comitantibus confidenter intravit
et decurrentem fluvium solo cum baculo transnavigavit. Transiens
inde per vicum qui Cuniolus dicitur ad monasterium sanctae Christinae
virginis venit, ubi apud quamdam pauperculam viduam, cuius
filius paraliticus languebat, hospitium accepit. Cognita denique ibi Christi
famuli sanctitatis virtute, precibus assiduis supplicabat, medelam filio cum
lacrimis deposcebat. Tunc vir sanctus, qui semper misericordiae visceribus
inundabat, postquam pietate motus sacra manu paralitica membra tetigit,
diuturna paralisi maceratus, eadem hora sanus de lecto surrexit. Res mira!
Qui usque id prae dolore nimio non valebat nec se in latus aliud vertere
nec manum ad os ducere, propriis restitutus gressibus, coepit eundo hunc
illucque gratulabundus discurrere et Dei magnalia apertis vocibus laudabiliter
proclamare. Praedicta namque vidua, de salute filii admodum laeta,
quaecumque sibi obsequia potuit exhibere studuit; iuxta suae facultatis
|
|