CAPITULUM QUINTUM.
DE CORVO ET STURNO.
Et est de eo qui confidit in inimico,
et quid deinde accidit ei.
Inquit rex philosopho Sendebar: Intellexi iam ea que
dixisti mihi seu declarasti de amicis fidelibus qui diligunt se
inuicem cum simplicitate cordis et anime, et que sit merces
eorum circa illud. Indica mihi nunc de inimico, si potestne
effici amicus vt de eo eius confidant inimici, et quid est inimicicia
et eius modus et natura, et quomodo oportet regem
agere, quando aduenit ei aliquid a viris inimiciciarum suarum,
vtrum debe[a]t pacem eorum querere, vel non, et vtrum
possit credere inimico suo et ei adherere et ostendere ei societatem
et amorem; et super hoc affirma mihi parabolam. Inquit
Sendehar: Non debet rex, quando accidit ei aliquid ab
aduersario, nisi dubitare semper de eo et timere de se et
exercitu suo; quamuis suus aduersarius requirat ab eo fidem
et ostendit dilectionem et familiaritatem suis sociis, non
pro tanta debet credere suis verbis, quoniam timendum
est ne accidat ei sicut sturnis et coruis. Dixit rex: Quomodo
accidit illis? Inquit philosophus Sendebar:
Dicitur fuisse in quadam regione iuxta ciuitatem quamdam
magnus mons, in quo erat arbor magna et ramosa. |
|