Parisius, qui multa opera scripsit et, ut dicebant omnes
qui eum bene noverant, suo tempore similem sibi in mundo non
habuit.
Quod notitiam habui fratris Hugonis, cum adhuc essem iuvenculus in conventu
Senensi.
De scientia fratris Hugonis, que in synodo Lucensi fuit multipliciter
commendata.
Recordor quod, cum essem iuvenculus et in conventu Senensi
habitarem, in Tuscia, frater Hugo a curia Romana redibat et,
audientibus fratribus Minoribus et Predicatoribus qui ad eum videndum
venerant, mirabilia de gloria paradisi et de contemptu
mundi dicebat, et de quacumque questione interrogatus fuisset,
statim sine mora omnibus respondebat. Et mirabantur omnes qui
eum audiebant super prudentia et responsis eius.
Cum autem esset Pistorii, et in civitate Lucensi in quarta
feria Cinerum instaret synodus celebranda, nec haberent fratres
de Luca qui predicaret ibidem, occurrerunt fratri Hugoni rogantes
eum ut pro isto negotio eis succurrere dignaretur. Quod promisit
et fecit. Venit autem Lucam de Piscia ea hora solummodo qua
ad episcopalem ecclesiam erat iturus; et totus conventus congregatus
volebat eum associare, et causa honoris, et desiderio audiendi
ipsum. Videns vero fratres extra portam, miratus dixit: «Ha Deus!
Quo tendunt isti?». Et responsum est ei quod propter honorem
suum faciebant hoc fratres, et quia volebant ipsum audire. Et
dixit: «Non requiro talem honorem, quia non sum papa. Si autem
volunt audire, veniant, postquam fuerimus ibi, et ego precedam
cum uno socio et non ibo cum ista caterva». Cum autem pervenissent
illuc, invenerunt omnes congregatos et paratos ad audiendum,
quia ultimus qui dicturus erat suum terminabat sermonem.
Sermocinatus est ergo frater Hugo et talia dixit ad cleri edificationem
et consolationem, quod mirati sunt universi ex verbis
gratie que procedebant ex ore eius. Et dicebant clerici episcopatus
Lucensis usque ad multos annos quod nunquam audiverunt hominem
|
|