XLVI. De lupo et uulpe.
Ditat preda lupum; ducit lupus otia longo
Fausta cibo. Vulpes inuidet, ista mouet:
«Frater, aue. Miror cur tanto tempore mecum
Non fueris; nequeo non memor esse tui».
Ille refert: «Pro me uigilet tua cura, precari
Numina non cesses, ne mea uita ruat.
Fraude tamen munita uenis falsoque uenenum
Melle tegis. Dolor est copia nostra tibi.
Extorquere paras aliquid furtumque minaris,
Sed mea furtiuam respuit esca gulam».
Spreta redit; spretam stimulat dolor; apta dolori
Fraus subit: ad pecorum transuolat illa ducem.
Hunc monet his uerbis: «Tua gratia muneris instar
Sit mihi, namque lupum dat mea cura tibi.
Hostem perde tuum: tuto iacet hostis in antro».
Vir fauet: antra petit, hic necat ense lupum.
Ista lupi consumit opes, sed floret ad horam
Vita nocens. Vulpes, casse retenta, gemit:
«Cur nocui? nocet ecce mihi nocuisse nociuo.
Iure cado, cuius concidit arte lupus».
Viuere de rapto uitam rapit: inuidus, instans
Alterius damnis, in sua damna redit.
|
|