LIBER QUINTUS.
Electo itaque, et nondum consecrato
Grimoaldo Abbate, post
mortem nequissimi Ugonis, de
quo superius pauca de multis memoravimus,
surrexit alter nequior
illo Wilielmus, Tassio vero nomine dictus,
quia et fraudolentus erat, ex nomine rapacis
bestiolae, amator terrenorum, quod signatur
ex proprio nomine. Wilielmus enim amator
terrenae sapientiae esse cognoscitur, si hujus
nominis ad purum Etymologia discutiatur;
Wi enim Graece, Latine terra dicitur, erma
Mercurius Deus sapientiae, sive somni vocatur.
Itaque Wielmus adiectione duarum semivocalium,
terra sapiens, vel sapiens terram, idest,
terrena, nuncupatur. Hic totam suam sapientiam
in acquisitione terrenorum primitis posuit,
et in tantum debacchari coepit, ut malleus
universae terrae crederetur; et non solum
ab his, quos violenter sibi subdiderat, verum
etiam ab eis, qui longe positi erant, sola crudelitate
timeretur.
Iste cum teneret in Pinne Castellum Loreti,
et in Balva Castellum Poperim, et saepe contra
vicinos et circummanentes bellum gereret,
valida persuasione ac venenata promissionum
dulcedine, praedictum Domnum Johannem
Valvensem Episcopum illexit, et fraudulenter
attraxit, dataque sibi quadam infirmiore
praedicti Castelli Poperi, juravit ei manu sua,
quod si idem Episcopus concederet ei custodiam
turris Bectorritae Sancti Pelini, et turrim
Insulae Sancti Clementis et ut per terram utrorumque
Sanctorum se suumque exercitum
secure conducere, ut de ipsa pacem, et guerram
vicinis suis posset facere, finita guerra,
quam cum suis vicinis et maxime cum Marsicanis
habebat, quam in brevi ex fortunatis
bellis et consuetis victoris se terminare credebat,
non solum ipsas munitiones redderet,
verum etiam totum Castellum Poperi cum munitionibus,
et pertinentiis suis Sancto Pelino et
Sancto Clementi, tanquam rem iuris eorum ex integra
largiretur. Abbas enim Grimoaldus ipso
tempore, sicut Vicarius praedicti Episcopi,
donec consecraretur, Abbatiam gubernabat.
Hac igitur sponsione, talique juramento dexterae
Wilielmi Johannes Episcopus securus factus,
simplici animo, et sicut innocens, qui
credit omni verbo, concessit ei unde postea
deceptus fuit. Nam non post multum tempus
ex tali intromissione cepit sibi Wilielmus Tassio
ambas Ecclesias Sancti Clementis et Sancti
Pelini, et terras earum tanquam proprias vendicare,
et ex toto, qui a se praedictis munitionibus
potentem videbat, suppeditaret. Ex
hujus itaque gravamine Grimoaldus aliquantulum
coartatus, quia neque ad Imperatorem
ire, neque quo maneret Imperator noscere
poterat ( Normanni enim, qui totam terram
illam invaserant, nec nomen Imperatoris audire
volebant, nec ad illum quempiam ire
finebant) quid ageret nesciebat, quia destructionem
suae Ecclesiae, et eversionem quotidie
videns, et reaedificare diruta non valens, ad
lamentum potius, quam ad deledictionem corporalem
|
|