Post obitum, formose, tuum, que sceptra gubernet
Et regat, ex proprio sanguine prole cares.
Nec facis heredem, nec, qui succedat, adoptas:
Ex intestato debita solvis humo.
Quis novit secreta tue purissima mentis?
Quod tua mens loquitur, mundus et ipse taces.
Certus eras certe, quoniam iustissimus heres
Expugnaturus regna parentis erat.
Nam satis est iurasse semel, te prole carente,
Quod tuus in genero sceptra teneret avus.
***
Iurat cum multis Archimatheus idem.
Post miseros morbos, post regis triste necesse,
Nocte sub oscura, sole latente, pluit.
Postquam dimisit rex, res pulcherrima, mundum,
Inglomerant sese prelia, preda, fames.
Furta, lues, pestes, lites, periuria, cedes
Infelix regnum diripuere sibi.
Sol hominum moritur, superi patiuntur eclipsim,
Anglica Sicilidem luna flet orba diem.
Solis ad occasum commotus eclipticat orbis,
Di flent, astra dolent, flet mare, plorat humus.