Hęc ait. Statim oculos conclauserat ipse, desiderantes frui iamdiu
satis optata requie.
Ast ubi Cundharius vestigia pulvere vidit
cornipedem rapidum sęvis calcaribus urguet (vv. 513-I4)
dicens:
«Accelerate viri, iam nunc capiętis eundem
numquam hodie effugiet, furata talenta relinquet». (vv. 516-I7)
Ilico inclitus Hagano contra mox reddit ista: «Unum tantum
verbum dico tibi, regum fortissime,
si tocies tu Vualtharium pugnasse videres, (v. 520)
quotiens ego nova cęde furentem,
numquam tam facile spoliandum forte putares.
Vidi Pannonicas acies, cum bella egerent,
contra aquilonares sive australes regiones.
Illic Vualtharius propria virtute choruscus
hostibus invisus sociis mirandus obibat.
Quisquis ei congressus erat, mox Tartara vidit.
O rex et comites, experto credite quantus
in clipeum surgat, qua turbine torqueat hastam».
Sed dum Cundharius, male sana mente gravatus,
nequaquam flecti posset, castris propiabant. (vv. 522-31)
At Hiltgund de vertice montis procul aspiciens, pulvere sublato,
venientes sensit, ipsum
Vualtharium placido tactu vigilare monebat.
Ęminus illa refert quandam volitare phalangam.
Ipse vero oculos tersos summi glaucomate purgans
paulatim rigidos ferro vestiverat artus. (vv. 535-38)
Cumque paululum properassent, mulier corusscantes ut vidit
hastas, stupefacta nimis: «Hunos hic», inquid, «habemus».
Que ilico in terram cadens effatur talia tristis: «Obsecro, mi senior,
mea colla seccentur, ut que non merui thalamo sociari, nullius
iam ulterius paciar consorcia carnis». Cui Vualtharius:
«Absit quod rogitas, mentis depone pavorem. (v. 551)
Ipse Dominus, qui me de variis sepe eduxit periculis,