Anselmus Cantuariensis: Proslogion

121


quoddam plenum, et plus quam plenum. Pleno quippe corde, plena
mente, plena anima, pleno toto homine gaudio illo: adhuc supra modum
supererit gaudium. Non ergo totum illud gaudium intrabit in gaudentes,
sed toti gaudentes intrabunt in gaudium. Dic, domine, dic servo tuo
intus in corde suo, si hoc est gaudium, in quod intrabunt servi tui, qui
intrabunt " in gaudium domini " sui. Sed gaudium illud certe quo gaudebunt
electi tui, " nec oculus vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis
ascendit ". Nondum ergo dixi aut cogitavi, domine, quantum gaudebunt
illi beati tui. Utique tantum gaudebunt, quantum amabunt; tantum amabunt,
quantum cognoscent. Quantum te cognoscent, domine, tunc, et
quantum te amabunt? Certe " nec oculus vidit, nec auris audivit, nec in
cor hominis ascendit " in hac vita, quantum te cognoscent et amabunt in
illa vita.
Oro, deus, cognoscam te, amem te, ut gaudeam de te. Et si non
possum in hac vita ad plenum, vel proficiam in dies usque dum veniat
illud ad plenum. Proficiat hic in me notitia tui, et ibi fiat plena; crescat
amor tuus, et ibi sit plenus: ut hic gaudium meum sit in spe magnum,
et ibi sit in re plenum. Domine, per filium tuum iubes immo consulis
petere et promittis accipere, " ut gaudium " nostrum " plenum sit ". Peto,
domine, quod consulis per admirabilem consiliarium nostrum; accipiam
quod promittis per veritatem tuam, " ut gaudium " meum " plenum sit ". Deus
verax, peto accipiam, " ut gaudium " meum " plenum sit ". Meditetur interim
inde mens mea, loquatur inde lingua mea. Amet illud cor meum, sermocinetur
os meum. Esuriat illud anima mea, sitiat caro mea, desideret tota

Torna all'inizio