sue non claudit viscera pietatis». In dativo: «Dei cedere
debemus consilio, qui cunctis adesse consuevit auxilio vel
presidio». In accusativo: «Ad illum fiducialiter habetur
recursus, cuius liberalitas nullam novit repulsam». In vocativo
non utitur. In ablativo: «De vestra tamquam patris et
domini confidimus bonitate». Et sic per plurales casus distinctiones
terminare poterimus condecenter.
CLXXIII.
De principiis a verbo per omnes modos et tempora,
et de participiis, gerundiis et supinis.
«Amo personam tuam, novit dominus ad salutem».
«Amabam vitam monasticam, quia putabam a vitiis alienam».
«Amavi tuam personam amplius quam deberem». «Amaveram
tuos maiores, et ad te mea dilectio processisset; sed
tu amicos antiquos senper odio nequiter habuisti». «Amabo
quicquid videro saluti pariter congruere et honori».
«Ama quem noscis amandum, et numquam degeneres a laude
priorum; illos sub benivolentie brachiis retinendo, quos primeve
dilectionis sinceritas conligavit vel recommendat».
«Amato tu illum quem fidum cognoscis amicum, nec unquam
viam antiquam novo tramite debeas desolari». «Utinam
amarem virtutes et transitoria despicerem et caduca!». «Utinam
amavissem illum cuius dulcis est amor, iugum suave et
onus leve!». «Utinam sic amem homines, ut errores eorum
non diligam, quia aliud est odisse quod faciunt, aliud ad
quod facti sunt». «Cum amem te, diligere merito me teneris».
«Cum amem vestrum collegium, me diligere tenemini
puro corde, nisi pervetere velletis amorem et in odium commutare».
«Cum amarem vestrum collegium in visceribus
caritatis, procuravi diligenter vestra negotia pertractare».
«Cum amaverim semper ea que spectant ad vestrum commodum
et honorem, de retributione iustitie mihi tenemini
grata vicissitudine respondere». «Cum amavissem illos qui
mihi coniuncti erant sanguine parentele, vestra dilectio moleste
|
|