indigne clamoribus, cur, carissime, manus tuas ab officio calami, cuius
operas agiles crebra sed ludicra mecum hactenus concertatione discusseras,
tam longi temporis productione suspenderis, dum, post regressum tuum
ad caulas dominicas, quas non inepte pastor bonus illuminat, quas curator
industrius non parce magnificat, quas rector magnificus innata sibi liberalitate
munificat, quasque te colere diligenter et studiose suadeo, nullas ad
amicos et proximos tuos, que tui status successus exprimerent, manualis
operis notulas derivasti. Velles forsitan, in excusationis tue suffragium,
membrane vel nuntii defectus obicere, ut alterius excusetur, dum alternis
vicibus alterum forte defuerit, defectus ex altero; vel accusetur potius, dum
utrumque tibi presto suffuerit, amici segnities ex utroque. Sed adhuc fortassis
replicando, sic excipis digitos meos doctos ad calamum: sic occupationum
necessitas oportuna contorsit, sic instantia frigoris importuna
contraxit, ut, lassi more, placidius extimem manus iam sub ascella recondere,
quam laboriosis ulterius calamis applicare. Fateor hominis non lassi
morem fore, sed desidis, qui morulas venatur assidue, qui, numquam futura
premeditans, vix inchoat, qui primitiando confringit, et, sub solertie
palliate connubio, detestandam nititur inertiam excusare. Sed dic mihi,
karissime: numquid, si vera, si iusta sunt omnia que allegas, ex hiis merito
poteris excusari, quin verbalia saltem salutis enxenia, que mente conceperas,
quorum facilis inter homines mercatura distenditur, vive vocis oraculo,
cum plures occurrerint, uni presertim ex minimis tuis, qui te diligunt,
nuntiares? Ut prosperitatis tue sermo gratificus, tuorum facies hylarescere
faciens, hinc inde placida iocunditate discurreret, possetque de te
querentibus vox letitie respondere? At ego non improvida presumptione
credideram inter alios tuorum successuum prenarrator occurrere; quero
non absque pudore frequenter ab illis, nec invenio quas habitas terras, aut
ubi lentus abes. Ubi sunt ergo illa blandimenta iocalia, quibus, in gradibus
illis eburneis, quos, frequenti si de mente non excidit sessione, calcavimus,
altrinsecus fovebamur? Quibus ignifera solis estuantis incendia,
suavi semper verborum oblectamento, algentisque sororis tedia sompnifera
pellebamus? Puto, karissime, quod hec vel aquarum inundatio turbulenta
subsorbuit, aut degluttivit interstitii localis alluvio, vel gelide brume
torpor iam clamantis ad ostium, aut celebris potius, qua proveheris <ad>