At duro premitur tantum sub lege magistro;
Forte aliqua partos ualeat si rumpere nodos
Atque diu desueta cruor madefecerit hora,
Ipse lacer custos iras prior imbuet, inde
Obuia turba uirum morsus satiabit amaros.
Interea Ludouicus ouat regnumque fatigat
Fastibus ac tantos sibimet blanditur honores,
Hoste uelut necto spoliis potiatur opimis.
Infaustus Verone etiam contendit ad arcem.
More pii regis tamen ut subsedit apertis
Moenibus, antiquos sociis disterminat agros
Nil ueritus, metuenda nimis quia sustulit ipsum
Fama, Berengarium loeti dispendia passum.
Ah Latium, quis te tantis defenderet armis?
Ergo, pius genitor rerum, seruato magistrum,
Ne pereant uno Latialia gaudia loeto!
Conualuit quia regnator tamen, undique lecti
Conueniunt proceres laeti uexillaque castris
Proripiunt celeresque Athesis ad moenia tendunt,
Haec obiter comi <re>serantes famina regi:
"Te petimus, pietatis honor, nec parua precatu
Credimus haec: urbem propriis si coeperis armis,
Menbra uiros sine curtari, qui foedera regni
Proturbant totiens, dampnum pietatis iniquae
Ne patiamur!" Ad haec "Animis aduertite," ductor
"O proceres", inquid; "monitus et crimina capto
|
30
35
40
45
50
|