Pag 128

dictionem, [e]ergo non est semiuocalis.
23. Alia ratio. Omnis littera quae duplicatur in praeterito
est muta; sed f duplicatur in praeterito, ut fallo fefelli,
ergo est muta.
24. Oppositio. Hic opponuntur tria haec uerba: mordeo
momordi, spondeo spopondi, sto [s]steti.
25. Solutio. Sed dicimus quia m habet uim mutae
in duplicatione praeteriti et quod ante liquidam ponitur more
mutae, ut Ramnes, et facit communem syllabam. Sto autem
et spondeo: non duplicatur s in praeterito.
26.F quoque ante liquidam ponitur, ut flagellum, unde
hic muta esse demonstratur. Potestate igitur muta probatur;
sed quoniam a uocali incipit prolatione nominis, ideo semiuocalis
quibusdam uidetur.
27. De x. X uero duplex demonstratur, quoniam modo
pro cs modo pro gs accipitur, ut apex apicis, grex gregis.
Haec nouissime a Latinis a < s > sumpta post omnes litteras ponitur,
quibus litteris Latinae dictiones egent.
28. Quare dicantur semiuocales. Semiuocales igitur praedictae
litterae uocantur, eo quod quiddam semis de uocalibus
habeant. Incipiunt enim ab e uocali et desinunt in naturalem
sonum, ut ef el em en er es ix.
29. Quare x ab i incipiat. X autem sola[m] ab i incipit
per anastrophen Greci nominis xi, quia necesse fuit, cum sit
semiuocalis, a uocali incipere et in se terminare; quod
Eustropius confirmat dicens: "una x duplex est, quae ideo
ab i incipit, quia apud Grecos in ea < n > dem desinit".