I
De dampnabili humane conditionis egressu.
(1) Non est qui de cordis munditia valeat gloriari, quoniam
«in multis offendimus omnes». «Et si dixerimus quia peccatum
non habemus, nos ipsos seducimus et veritas in nobis
non est». Quis est qui valeat illud dicere cum apostolo:
«Nichil michi conscius sum, non tamen in hoc iustificatus
sum?». «Quis est hic et laudabimus eum?». «Ecce inter
sanctos nemo est immutabilis, celi non sunt mundi in
conspectu eius», «et in angelis eius repperit pravitatem».
«Quanto magis abhominabilis est homo et inutilis, qui bibit
quasi aquam iniquitatem?».
(2) «Penituit ergo Deum quod hominem fecisset in terra, eo
quod multa esset hominum malitia super terram et cuncta
cogitatio hominis omni tempore ad malum intenta, et ideo
tactus dolore cordis intrinsecus delevit hominem quem creavit».
Porro, superhabundavit iniquitas, et refriguit caritas
multorum. «Omnes declinaverunt, simul inutiles facti sunt,
non est qui faciat bonum, non est usque ad unum».
(3) Tota pene vita mortalium mortalibus est plena peccatis,
ut vix valeat inveniri qui non deviet ad sinistram, qui non
revertatur ad vomitum, qui non computrescat in stercore
|
|