XLIII. De equo et asino.
Gaudet equus faleris, freno sellaque superbit;
Ista quidem uestit aureus arma nitor.
Obstat asellus equo; uicus premit artus asellum,
Vexat onus, tardat natus eundo labor.
Quod sibi claudit iter, sonipes inclamat asello:
«Occurris domino, uilis aselle, tuo.
Vix tibi do ueniam de tanti crimine fastus;
Cui uia danda fuit libera, dignus eram».
Supplicat ille minis nutatque timore silendo
Tutior et surda preterit aure minas.
Summus equi declinat honor: dum uincere certat,
Vincitur et cursum uiscera rupta negant.
Priuatur faleris, freno priuatur honesto;
Hunc premit assiduo reda cruenta iugo,
Huic tergum macies acuit, labor ulcerat armos.
Hunc uidet inque iocos audet asellus iners:
«Dic, sodes, ubi sella nitens, ubi nobile frenum?
Cur est hec macies, cur fugit ille nitor?
Cur manet hic gemitus, cur illa superbia fugit?
Vindicat elatos iusta ruina gradus:
Stare diu nec uis nec honor nec forma nec etas
Sufficit; in mundo plus tamen ista placent.
Viue diu, sed uiue miser, sociosque minores
Disce pati; risum det tua uita mihi».
Pennatis ne crede bonis; te nulla potestas
In miseros armet: nam miser esse potes.
|
|