vel pannosa suppellex usibus habili circumductione substernit, retributoria
nequeo munimenta distinguere, vel que ad nominis vestri laudem
ore prolata sufficiant, vel ad honoris incrementum opera soluta succedant.
Dum enim vobis, ex veteri, sponte me traditum et de turba discriminum
successive redemptum, immo continuata temporibus gratie vestre profusione
complutum, tam grata quam debita meditatione commemoro, quid
extremo vobis de me solvi iam valeat, vix habetur, nisi creditoris advocem
in retributione subsidium, cuius manus, actibus assueta beneficis, nec
debilitatur ex tempore, nec, ut credo, consuetudine fatigatur, quin debitoris
insufficientiam suppleat et gratitudinis fulcimenta non reparet, ubi
affluentia crediti superstagnat. Vivo igitur, ut hactenus, in spe vestra et,
qui maiorem spiritus mei partem, salva reverentia superum, a vobis precario
usucapione possideo, cupio devotus et anxius ut de prospere vite vestre
successibus, quam mihi multisque perutilem clementia divina servavit,
cupientium corda semper in melius placida iocunditate letificem et rumorum
gratifica conspersione restaurem, quorum, cum magister Aymo, lator
presentium, testis dudum veridicus et gratus relator accesserit, quamquam
mihi carus, ex hoc reputatur est carior, quod benignitatis vestre, preco non
tepidus nominis vestri – quod vivat in tempora! – sepe mihi similacrum
presentavit, qui a vobis, retransitivis aspectibus, ex devotione quam gerit
censendus acceptior, ex meorum comitiva precaminum, si super hiis quidquam
adicere valeant, recommendationis queso suffragia mereatur.
… episcopo Nicolaus de Rocca.
|
|