quecumque durissima restitissent, quin cor oestri mordentis incendio,
prepollentis doloris aculeo contigissent. Sed quoniam in tantis rerum
obstantium inopinatis eventibus mihi non tollit oblivio, quod voce divina
doceor, «vince in bono malum», tacere malle disposui, que convenienti
responso potui lingue falsiloquo respondere. Ne tamen in preiudicium
mihi compositis culpabilis videar, in tacendo et me et meum dictamen
excuso, quod numquam in bachi munere me recolo redargutum, nisi
nunc ab amico vegetis in eucharistia, cuius altaria bachica sepe fumant.
Nec meum dictum acephalum vel indisciplinatum consentio, nisi prave
intelligentibus, indisciplinatis et acephalis equidem in doctrina. Claris
arrogantie titulis, ventositate iactantie et in hoc gestantibus cornua
superborum, echo similibus, qui non intellectui, sed eloquentie preposterate
caligini servientes, respondent imprudenter ut improbi non vocati
turpique contaminati volutabro contaminant innocentem. Non
unquam, nisi sophisticis tullianis, qui venusta verborum congerie, quin
immo perusta potius et sapore nectareo quolibet desiccata, proch, calumpniose
susurrant et in articulatis vocibus phylomenant.
|
|