[35.] Iohannes quidem prememoratus episcopus, seu Rozo, Tarvisianę sedis antistes, cum quibuslibet aliis ad pacem interpellandam ibi convenerunt, quibus rex hanc adquirere interdicens donec domni Petri ducis polliciti forent satisfaciendo gratiam recuperare. Insuper Iohannem episcopum ducis terram, quam iniuste possedebat, reddere cum lege coegit.
[36.] Hac tempestate inter Veronensium cives et Teutonicorum exercitum exortum fuerat iurgium, sed Teutonici a civibus interemti per civitatis platheas nonnulli occubuerunt. Inter quos nobilissimus unus cecidit adoloscens, Carolus nomine, qui maximum de suo funere dolorem regi suisque conpatriotis reliquaerat. Quod rex graviter ulcissi in civibus decreverat; tamen eiusdem civitatis Odberti episcopi interventu evaserunt.
[37.] Otto vero, praedicti domni Petri ducis filius, diversis muneribus a rege foeneratus, ad Veneciam reppedavit. Tunc domnus dux pacem diucius imploratam inimicis indulsit, quamvis Iohannis episcopi severitas in amisso praedio perduraret.
[38.] Eo quoque tempore apud Rivoaltum mortuo Marino Olivolensi episcopo, qui episcopatui praefuit annis […], successit sibi Dominicus, cognomine Gradonicus.
[39.] Otto denique rex Brisciam caeterasque Italiae urbes peragrans, Papiam advenit. Hic Italici principes, fidem supra evangeliorum sacraria facientes, regem ipsum conlaudaverunt ibique Iohannem, apostolicae sedis antistitem, defunctum audiens, Brunonem, suum videlicet nepotem, Ottonis ducis filium, ad hanc dignitatis apicem fastigiare disposuit; quod postea complevit. Deinde per Arripdani fluenta navigio Ravennam adivit, ubi aliquamdiu comoratus, Redulfi Ariminensis comitis nec non Herimundi atque sui fratris Raimundi pro aecclesiarum seu pauperorum praediis, quae usurpata possidebant, oculos eicere iussit. His definitis, Romulidam appetens urbem in qua a predicto Brunone apostolico, qui postmodum Gregorius dictus est, Romanorum multitudine interpellante, unctus et consecratus est imperator. Hinc non procul a Romana
|
|