Virgine de sacra, sancto de flamine natum
credo dei genitum: lingua decanto fideli,
tempore sub certo tempus qui condidit omne,
lucida rorigeri caeli qui temperat astra,
qui pontum, terramque, polum, qui maxima mundi
clymata quadrifidi, montes collesque creauit,
aetheris atque humi cludit qui limina pugno,
articulis trinis uastis cum finibus orbem
praelibrat et latum palmo metitur Olympum,
secula praecedit, fecit quia secula cuncta.
Hunc pater omnipotens tinctum Iordanis in unda,
protinus ex alto sanctus cum spiritus albae
caelitus in specie descendit namque columbae,
baptista sibimet magno famulante Iohanne,
dilectum propriumque, pium dulcemque tonantem
esse suum genitum sancto discreuit ab ore.
Splendida florigeram nubes cum cingeret alpem,
esset et in summa secreti montis in arce
discipulis cum namque tribus famulisque duobus
unicus altithroni caelorum gloria Iesus,
ut solis radius facies plus pulchra refulget,
candor ut alba niuis uestis radiabat, et ecce
intonuit uox alta dei de nube serena,
aera per uacuum, teneras transfusa per auras,
Talia mellifluis depromit gaudia dictis:
“Hic meus est”, inquit, “dilectus filius unus,
hunc audite”. Datum hoc est mirabile signum,
quod deus atque homo Christus sit uerus et altus.
Filius ille dei sancta de uirgine natus
arguitur hinc: forte Petrus hac uoce docetur
non homines aequare deo, dominoque clyentos.
Haec est uera fides, frangit quae colla celydri,
haec mundum uincit, peccati crimina tollit.
hac Petrus in claui caelorum limina pandit
aurea ruriculas reserans ad regna phalanges
mittit, et his niueae depromit gaudia uitae.
|
|