Inque nocens Mitio. Sic crimen crimine purgas?
       Vive late, gaude vitii maioris ad umbram.
Mi. Letus agam, moriarque dolens; tu, tristis utrumque,
       Nescio quid confusa tibi tua somnia servent.
Pam. Par fuerat meminisse, quibus bonus ille periclis
       Ista paravit herus. Laniatum vepribus aspris
       Vidimus. Heu, quanti miserans armenta redemit
       Perdita, sublimi veniens mercator Olimpo !
       Quam tenuis victus, quam nulla superbia verum
       Ruris habet dominum ! Tu luxuriaris in arvis
       Illius; ipse sua sitiens ac sobrius aula est.
       Immemor ille sui, et, verum fateamur, avarus !
       Perdere pauca timet, cum possit perdere multa.
       Impiger horrisonis pastores vocibus implet;
       Hinc didicisse potes, semperque in fontibus egras
       Mersat oves, tondere iubens, ne vellera lappe
       Intricent, prohibens ipsis a sepibus hircos;
       Ostentatque rubos itidem sterilesque miricas,
       (Pascua dura feris) famulos macieque geluque
       Conficit, ac tolerare famem somnumque sitimque
       Edocet, adiungitque minas atque intonat ore;
       Dulcia cunta vetat, iubet aspera; culta cavebis,
       Avia lustrabis, montes superabis iniquos,
       Et pedibus nudis tribulos calvabis acutos.
       Moribus his hominum quisquam de sanguine natum
       Dixerit? aut raros illi miretur amicos?
       Contra ego, me memini domino servire potenti;
       Perdere magnificum; multis placuisse decorum.
       Vis ubi nulla premit, quis tot consumet aristas?
       Quod pecus assiduo peraget tot gramina morsu ?
       Lascivos errare greges, hircosque procaces