inutilem, magisterii vestri providentia reformantes. Interim, si placet, de
vestris nobis aliquem commendate, quem ante de novo tunderit fabrilis
industria, ut presidio eius munitus inveniar, quousque meus fultus et fervidus
redeat qualis in proprio debeat de magistri reformatione experiri.
Nicolaus de Rocca … domino suo.
Credideram hactenus in penetralibus mentis vestre me, tamquam rem
supervacuam et abiectam, vel lente reconditum, vel rerum grandium, que
pectori vestro circunfluunt, oblivione confusum; ex quo tremebundus et
trepidus, quantumvis ex mee devotionis instantia, in vobis specialiter radicata,
confiderem, quantumvis de vestra generaliter ad omnes extensa benignitate
sperarem, velut indignus excogitans sensus vestros interpellare
benivolos et dubitans etiam impudenter coram vobis ad auditorium non
admitti, hucusque vobis scribere non presumpsi. Nunc autem, audacia
mihi data per nuntium, quam torpens conscientia denegabat, ab increpatione
vestra non fugio, a voce vestri tonitrui non expavi, sed eo fortius spes
erexit impavidum et concepta fiducia me nutrivit, quo acrius obiurgatio
vestra me pupugit et gratius more patrio non omisit. Reputo itaque,
domine, quod non sunt verbera verba vestra, sed ubera, non sunt vulnera,
sed unguenta, ex quibus dilatati sunt subtus me gressus mei et mea
profecto vestigia confirmata. Cuperem tamen posse meorum vobis operum
experimenta notescere et cordis intrinseca non in proverbiis aperire, ut
|
|