manibus in altum extensis Deum collaudare cepit, cui per meritum beati viri talia
operari placuit. Multimoda gratia assidue implet fidelis populi corda, ut exterius mira
in creatura operando fidem, spem et caritatem diffundat atque dilatet in corde credentium.
Bonarum sane fidelium narratione nuper comperimus per meritum sancti Bernardi episcopi
insignia patrata miracula, que mentes infirmantium ad Christi devotionem pertrahant.
19. Et aliud audite miraculum, quod est mirabile dictu. Vidimus quendam
iuvenem effebum ad memoriam preciosissimi Bernardi episcopi et confessoris paucis
diebus revolutis cum matre flebili de Mantua venientem, cuius maxillam dextram vidimus
totam corrosam et consumptam in tantum, quod os marcidum totum adesset et dentes
minime adfuissent. Hunc enim vidimus cum matre iam vetula vociferantem et reclamantem
misericordiam domini nostri Yhesu Christi cum precibus beate virginis Marie et
beati Bernardi confessoris. Qui cum vigiliis et orationibus instarent, tertio superveniente
die perspeximus ossum in terra iacens et quendam sacerdotem ipsum idem ossum in
manibus tenentem, qui cum lacrimis clamabat dicens: "Videte ossum putridum, quod
cecidit ab ore huius infantis". Cum maxima vero multitudo virorum et mulierum, iuvenum
et puerorum, que convenerat ad tam praeclarum et manifestum miraculum, orationibus et
genibus flexis instaret, subito vidimus in loco putrido preclarum et album ossum cum
carne et cute superveniens et dentes pululare et ab osso exire. Hunc postea vidimus
bene loquentem et comedentem, tamen semper habuit os tortum, quod credimus non fore
sine causa.
20. Alius nichilominus de propria civitate iuvenis, qui lingue officia per septem
annorum curricula amiserat, per visum nocte vidit, ut ad eius sepulcri reliquias excubaret
et intento corde salutis medicamentum expeteret, nec moram passus festinus
adiit. Cooperante Christi gratia per fidem ac meritum beati Bernardi episcopi usum
loquendi, exultante populo Deumque super his laudante, recepit. Hoc equidem miraculum
narrante venerabili viro Lanfranco episcopo successore suo cognovimus.
21. Quedam autem mulier de burgo sancti Pauli sex mensium infirmitate gravata
ad eius monumentum eum devotione perrexit, nec eam divina distulit misericordia sanitati
restituere. Altera vero paralisis egritudine graviter dissoluta in domo Petri Bonifilii ivit
ad tumulum eius ad orationem et liberata est.
22. Multis annorum curriculis revolutis accidit quendam puerulum duodennem exire,
ut pasceret porcos. Qui cum esset prope flumen, quod vocatur Parma, vocatus a diabolo
proprio suo nomine sub voce cuiusdam noti militis respondit: "Domine", inquit
puer, '"quid vultis ?" Cui diabolus voce illius militis ait: "Veni huc et accipe lambruscas
et comede". Quibus acceptis comedit, et tunc introierunt in eum duo demones,
quorum unus dicebatur Nascelus, alter vero Pulnerus. Qui statim ceperunt eum vexare.
Pueri vero tenentes eum, ne se precipitaret in flumen, clamaverunt maiores, manu
ducentes ad ecclesiam. Ceperunt demones clamare et eorum nomina et, quomodo introierunt,
notificare: tamen coacti coniurationibus dederunt responsum se non exituros, donec
adessent in presentia Bernardelli Parmensis episcopi, quia iam videmus eum coram
Mariola iacentem et flentem. Habito consilio ducitur puer ad mausoleum sanctissimi
Bernardi episcopi et confessoris. Quo audito ceperunt demones iurare et vociferari se
non exituros pro emulo episcopo isto. Tamen orationibus et ieiuniis habitis coacti
|
|