incidit eis consilium ut regnum Tunicii, quod in medio
existens non modicum dabat transfretantibus impedimentum,
primum Christianorum subicerent potestati. Et cum portum et
Chartaginem, que est prope Tunicium, potenti manu cepissent,
infirmitas que illo anno maxime circa confinia maris viguit, in
eorum Christianorum exercitu nimis invaluit. Et primo quidem
de filiis regis unum, post legatum domini pape, dominum Albanensem
cardinalem, deinde ipsum regem Lodoycum christianissimum
cum pluribus comitibus et baronibus nec non et aliis simplicibus
de medio substulit; quam ante predictus rex terminaverit ...
Nam in infirmitate sua laudare nomen Domini non cessans, illam
orationem quandoque interserebat: «Fac nos, Domine, prospera
mundi despicere et nulla eius adversa formidare». Orabat et pro
populo quem secum adduxerat, dicens: «Esto, Domine, plebi tue
sanctificator et custos». Et cum apropinquaret ad finem, suspexit
in celum, dicens: «Introibo in domum tuam, adorabo ad templum
sanctum tuum et confitebor nomini tuo, Domine». Et hoc dicto
obdormivit in Domino. Et cum de morte regis Christianorum
exercitus turbaretur, et exercitus Saracenorum exaltaretur, Karolus
rex Sicilie, pro quo adhuc vivens rex Francie, frater suus,
miserat, cum magna militia advenit. De cuius adventu Christianis
gaudium, Saracenisque molestia occurrit. Et cum plures viderentur
quam Christiani, nullatenus audebant bello generali cum Christianis
congredi, sed per quasdam alias astutias multa eis incomoda
inferebant; de quibus hoc unum fuit.
De sagacitate Saracenorum de Tunitio contra Christianos.
Est enim regio illa multum sabulosa et tempore siccitatis pulverosa.
Unde Saraceni statuerunt multa milia hominum super
unum montem Christianis vicinum, ut, cum ventus flaret, ad partem
Christianorum sabulum moventes pulverem suscitarent; qui
pulvis Christianis multam molestiam intulit. Sed tandem pulvere
per pluviam sedato, Christiani paratis machinis et variis instrumentis
Tunicium per mare et per terram oppugnare intendebant.
|
|