sanctorum virorum enigmatum mirabiliter constant misteriorum sacramenta digesta,
qui eodem sancto afflati Spiritu per sacras ea librorum exarare paginas studuerunt,
sicuti est mos proprius hereticorum, qui neglegentes divine scripture sensum vel
modum genusque locutionis, corrupti ab antiquo serpente, secundum sua desideria
coacerbant sibi inextricabiles questionum tumultus et idcirco infuso ferrugineo stilo in
tinctorio falsitatis proprium, sed tamen perversum se dogma componere gloriantur,
quin potius peregrinis et variis quam aecclesiasticis ac spiritalibus habuti conantur
doctrinis, parvipendentes, veritatis refragatores, legis praeceptum, quo mistice
cavetur sacerdotem semel in sua tribu et de sua tribu vel stirpis suae uxorem accipere
et ipsam virginem, ex eadem scilicet Christiane religionis doctrina, qua semel
inbutus est, de qua Christianum nomen sortitum se gratulatur sumsisse et ex qua
per undam regenerationis renatum se recognoscit inmaculata fidei puritate quasi virginem
et non heresea pollutione corruptam in amplexu amoris excipere, ad propagandam
catholicae fidei posteritatis ex ea subolem perdocetur. Sed his dispectis imitati prorsus
Zambri in adulterino concubitu exarserunt, – qui sermo alterius lingue vernaculus
elucubratus de proprio interpretatus dicitur “fluxus vehemens” sive “canticum meum” –
qui deceptus in specie Madianitidis scorto eam petiit, velut isti, vehementi fluxu perverse
doctrinae inmoderatius despumantes, delectantur in pulchritudine splendentis
eloquentiae perversi dogmatis. Quem Finees, Domini sacerdos, qui proprio de stilo
translatus in Latino palato “oris augurium” resonat vel “ore quievit”, ultrici transfixum
pugione in locis genitalibus simul cum sua adultera interfecit, quia videlicet censura
ecclesiasticae disciplinae hereticum hominem post unam et alteram correptionem, expulsum
de ecclesiae gremio, aeterno anathematis iaculo simul cum sua condempnata
stuprata herese interemit. Quiescere namque fecerat iuxta nominis sui interpretationem
iram indignationis furorisque Domini, quae iam egressa erat ad perdendum populum
in ultione petulci. Nam quemadmodum lubricus ille serpens in paradyso diliciarum
Evam corrupit astutia sua, cuius mentem, mendatii venenum inficiens, instigavit, ne
veritati crederet, sed potius adquiesceret falsitati, dum praeceptum oboedientiae male
interpretando persuasit transgredi, ita nunc versipellis in hoc paradiso sanctae ecclesiae,
que spiritalibus divitiis adfluit, per hereticorum molitur semper pectora nequitiae virus
infundere, quatenus falsitatis debriati poculo, errabundo poplite per anfracta erroris
evagantes, veritatis invenire nequeant fontem. Unde et Paulus de quibusdam dubius
precavens ait: Timeo enim, ne, sicut serpens decepit Evam astutia sua, ita corrumpantur
sensus vestri, ne credatis veritati. Quemadmodum infelix Arrius, huius serpentis
crapulatus veneno, addere vel demere in sancto evangelio conatus est, ubi mediatoris
vocem intonantis prurienti aure et cauteriata audierat conscientia et perfunctoriae
|
|