ergo abbatie Cisterciensis ordinis, secus matrem gratiam, libertate
magis quam servitute gaudentes, scientes illud quod scriptum est:
«ubi spiritus Domini ibi libertas». Et iterum: «non accepistis spiritum
servitutis in timore, sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in
quo clamamus: abba, pater.» Quod si ita est, quomodo quidam abbates
nolunt putari patres sed domini, nolunt amari sed timeri, parvipendentes
illud quod scriptum est: «timor non est in caritate, sed
perfecta caritas foras mittit timorem». Diligunt ergo illos quorum
venationibus pascuntur predicantes eis virtutem obedientie, quasi
non melius sit in libertate spiritus studere paupertati, quam quasi
occasione obedientie cupiditati consulere, aut non magis sit a
monacho interior obedientia exigenda, quam exterior, et fructus
iusticie, quam thesauri. At ut aliquid de re in exemplum accipiam,
quid facient, qui in talibus spem ponunt, de sententia illa, quam
Salvator edidit: si cecus cecum duxerit, ambo in foveam
cadunt? Quapropter Ysaac parere ego cupiam, si tamen non cecus
erit, sed videns. Si autem cecus est, gratis quidem obsequium sibi
non recuso impendere, sed exactus formido, ne forte sicut cecus in
foveam me secum deiciat. Sed quia non obedire exactus timeo, ne
deterius per superbiam ruam, elongabo me ab illo et sedebo iuxta
matrem simpliciter, ne me cecus pater iubeat venationi intendere,
et sit mihi in neutro exitus in neutroque discrimen. At cecus multum
presumit, multum audet, quia qui non considerat rei exitum,
securius militem animat ad bellum. Predicant ergo obedientie bonum,
Benedicti benedictionem cuius locum retinent, prompta libertate
promittunt filiis utique venatoribus non capreas insequentibus,
sed argentum et aurum. Sed hoc ipsi videant qui accepturi sunt, ne
forte nescientibus eis, alii furentur quod sibi gaudent esse promissum,
et ne pro lentis edulio abstinentibus primogenita vendant. Videant
pari modo ne pili carnalitatis obsint, propinqui, scilicet, quos
carnaliter amant et quibus bona ecclesie pauperibus reposita largiuntur.
Si autem queritur de perverso ministro, quomodo possit,
cum sit malus, bonis subditis benedictionem largiri, ventilatam esse
apud antiquos questionem hanc clarum est: per eos ac si per ductile
|
|