angelos celi cives super muros ipsius, qui nec die nec nocte taceant constitutos, quin etiam per homines
domos luteas habitantes, ut in huius exilii sic vallata discrimine accumulatis divine providentie
beneficiis superne militie fulciatur presidio prolisque proprie ministerio non fraudetur. Patet hoc
satis anni benignitatis initia cum sequentium temporum serie conferenti. Nam licet post regressum
magnifici redemptoris ad patris gloriam, a qua venerat, illorum fuerat corporali presentia destitutus,
quos ad ipsius regimen corporis sui vicarios dispositio preposuerat omnium conditoris, successiva
substitutione pontificum, superne virtutis favente gratia, felicis habuit perseverantie fulcimentum, et
cum pro diversitate locorum et temporum plures oportuerit fieri sacerdotes morte prohibitos permanere,
semper pro patribus nati filii, qui paternis vestigiis instanter et fideliter inheserunt, ipsam
sanctam ecclesiam tam provide quam salubriter gubernarunt. Et quidem hiis diebus felicis recordationis
U. papa predecessore nostro VI Nonas Octobris viam universe carnis ingresso, et sicut de
largissima Dei pietate confidimus, post labores ad premium evocato tantique patris defuncto corpore,
prout est iuris et moris, cum honore et reverentia ecclesiastice tradito sepulture, episcopi, presbyteri
et diaconi cardinales, habito super futuri pontificis electione tractatu, in nos tandem, licet immeritos,
de legatione, quam susceperamus in Angliam, redeuntes, et per aliqua terrarum spatia ab
apostolica sede remotos suos oculos iniecerunt, nos in ecclesie Romane pontificem eligentes. Cumque
demum Perusium venissemus, insufficientie nostre multiplicis non ignari, tam importabilis
oneris ferre sarcinam tamque eminentis honoris fastigium conscendere merito formidantes, demum
ad concordium fratrum instantiam tanto supposuimus oneri humeros imbecilles, sollicitudinem
nostram proicientes in illum et in eo figentes anchoram spei nostre, qui dat lapso virtutem et in hiis,
qui non sunt, fortitudinem et robur multiplicat, infirma mundi nonnunquam eligens, ut ad sui
nominis gloriam fortia queque confundat. Rogamus itaque serenitatem tuam et per Dei misericordiam
obsecramus, quatenus pensato prudenter, quod tibi et laudis humane preconium et superne
premium felicitatis acquiritur, si a te circa nos divina patientia generalis ecclesie regimini presidentes
plene affectionis studium exponatur, cor nostrum filialis devotionis exhibitione letifices et potentie
tue subsidio in hiis, que sunt ad robur ecclesiastice libertatis, iniuncti nobis oneris allevies gravitatem,
ita quod exinde apud eternum regem et temporalis prosperitatis augmentum et perennis coronam
glorie merearis, nosque in te gaudentes benedictionis filium ac salutis repperisse ministrum,
que secundum Deum tibi ad honorem redundare senserimus, paternis affectibus prosequamur.
II 3
Cogitanti mihi, care frater in Domino, quid tue dulcedini scriberem, id occurrit: qui post me venit,
ante me factus est. Sane huiusmodi rationis initium nulla involvebat obscuritas, cum satis explicite
flos tue iuventutis exponeret te venisse post me; finis autem eiusdem non se de facili applicabat
ingenio, ut prompto conciperem intellectu, qualiter factus sis ante me. Sic siquidem se ingerebant
affectui exterioris hominis incrementa, ut interioris diminutionem non sentiens non notabam,
quantum et qualiter ego ascendendo descenderam, tu vero descendendo ascenderas; non notabam,
quantum mihi oneris honor attulerat, et tibi onus honorem; non notabam, quantum me titulus
promotionis abiecerat, et te abiectio grata promoverit, qui magnifica, ut sic loquar, minoratione
concrescis. Porro inanis glorie seducens applausus, dilatatio dignitatis eludens, affluentia divitiarum
inebrians sic ad confusionem convenerant intellectus, quod ferre non poterat, quin immo dedignabatur
attendere tantillum novicium electe abiectioni expositum et voluntarie paupertati subiectum
|
|