constitutum est fluvium, demigravit. Quocumque
autem vir sanctus ibat, semper fructificans, semper animarum lucrum
magis ac magis accumulans et homines de seculo abstrahens,
velut totus in ignem conversus, ad cęleste desiderium animos
hominum accendebat. Volens autem tunc locum ad heremum
faciendam idoneum invenire, precepit cuidam presbytero ut, ad
domum propriam rediens, sibi et his qui eum comitabantur
alimenta deferret. Deinde montem indagine studiosa perlustrans,
postremo quendam monachum iuxta parvam basilicam
habitantem repperit, cui mox, ut secum pergeret et locum ostenderet
ubi aqua inveniretur, exegit. Qui nimirum denegavit se domum
sine custode posse relinquere, quia latronum insidiantium impetum
formidaret. Ad hęc Romualdus recompensaturum se, si
tale quid accidisset, cuncta spopondit. Sicque iam alienę
iniurię debitor factus, monachum secum duxit. Illis itaque locum
quęrentibus, ecce presbyter, ut iussus fuerat, prandium deferens furem
iam domum infringentem repperit, repertum cępit, captum
usque ad Romualdi reditum custodivit. Quem Romualdus inveniens,
prius illum pia studuit verborum austeritate corripere,
deinde dulciter ammonens incolomem permisit ad propria
remeare. Sic nimirum, sic divina providentia servavit inlęsum
quod in absentis Romualdi fuerat custodia derelictum.
|
1
5
10
15
20
|