curiam, adhuc non praecisus ab ecclesia,
sequeretur, ab apostolicae dignitatis auctoritate
magnae liberalitatis et gratiae immensae dona
poposcerat. Cujus nobilitatis et schematis fama
adeo ecclesiae romanae ministros videbatur inebriasse
repente, quod frequenter ut ei deberet de
regno Sardiniae provideri conditum fuerit instrumentum
in consistorio tractatum.
Cap. XIX
Angelus Capucia, Romae seditione facta, Henricum
senatorem legit; qui, foedere icto cum Corradino,
adventum ejus contra Karolum maturat.
Sed, dum quidam nobilis civis romanus, Angelus
Capucia nuncupatus, seditionem in romano
populo suscitasset, per quam, contra Urbis
magnates capitaneus populi, quibusdam bonis
viris de qualibet regione binis electis secum
adjunctis, sub pacis specie motibus ultroneis
est captus ex tradita sibi per dictum populum
potestate, qua quem vellet posset eligere
senatorem; domnum Henricum praefatum, contra
plurium nobilium repugnantiam, et obstaculum
etiam cardinalium aliquorum, qui jam
aliquid de ipsius domni Henrici fraudulenta voluntate
conceperant, ad Urbis regimen evocavit.
Cujus vocationis solemnitas, et si fuisset
ante publicationem a pluribus impugnata, et
multorum corda non immerito durius pupugisset,
tamen sub quadam fuit gratitudine generaliter
ab omnibus acceptata. Venit ergo de romana
curia factus senator ad Urbem, et, aliquandiu
stateram justitiae sub aequitatis libra manibus
suae potestatis appendens, tandem corde et
voluntate perversus, via et moribus protinus regnantis
abjectis, in arcum repente convertitur
inopinabilis pravitatis. Guelfis quidem Urbis et
amicis ecclesiae ac devotis in abundantia mollis
promissi verbo tenus fellitum et venenosum
poculum actualiter subministrat. Concipit iste
similiter odia contra praedictum regem Siciliae,
cui gradu attinebat consanguinitatis secundo, et,
suorum successuum felicium actibus invidens,
quaerebat opportunitatem, ut eum per viam aliquam
posset perenniter exterminare, vel laedere,
aut in regni possessione turbare. Praetendebat
enim inimicitiae causam adversus eundem
regem se habere legitimam, et motum sui animi
fore justum pro eo, quod eidem regi, quando
primo contra Manfredum inops, et substantia
tenuis veniebat, asserebat se non modicam
pecuniae quantitatem de proprio peculio mutuasse,
quam dictus rex, ad fortunam veniens pinguiorem,
sibi, ut bona fide spoponderat, reddere
contemnebat. Iis contra praefatum regem, immo
ex cordis iniquitate, ac invidia provocatus,
Corradino in Italiam venire disposito et
parato, se literarum et nuntiorum destinatione
confoederat, et ei posse suum ac Romanorum
potentiam subsidiose spondens contra regem Karolum
|
|