episcopi, velut aqua in sentina, Papia ante imperatoris aspectum unusquisque de propria
conquerens iniuria confluxere. In quo loco, prout erat offensionis causa, alii restituebatur
pro facti emendatione optimi auri libra aut argenti marcha, et alii, sicut rei causa habebat,
indicabatur secundum legem; quin etiam aliis secundum legis praecepta manus
truncabantur, aliis oculi funditus eruebantur, postremo vero ab alio vita, quae est pretiosior
auro, ense regio capite abscisso auferebatur. Interea quidam transmontanus ante
imperatoris praesentiam, summa multitudine circumstante, de curte Leuci super Heribertum
archiepiscopum conquestus est. Hoc audito Heribertus hac indignatione turbatus
neque respondere neque defendere sese paravit. Tandem e solio consurgens, huiuscemodi
verbis, ut rex spatium per induciam daret, quaesivit. Unde multis conlatrantibus et regem
in iram provocantibus, super Heribertum nimio odio zelati sunt. Itaque ubi hoc imperator
cognovit, ira et malorum verbis commotus, oblitus quod cum Heriberto foedus foedaverat,
ferali ira repletus, archiepiscopo, ut lamentanti legem faceret, imperavit. Quo recusante,
rex ipse e solio consurgens regio, ut Heribertus capereretur praecepit. At milites quantae
dignitatis quantaeque magnificentiae Heribertus esset cognoscentes, timentes manus in
illum mittere, paulum sustiterunt. Demum Heribertus regem ad pristinam amicitiam,
qualiter in regno ipse eum adiuvaverat et strenue fecerat viribus omnibus, altis revocans
verbis frustra laboravit. Venientes autem canes palatini et saevissimi Teutonici, qui
nesciunt quid sit inter dexteram et sinistram, et iumenta multa, Heribertum detinuerunt.
Hoc facto omnis regis et legis vigor, iudicibus et ducibus omnibusque episcopis atque
marchionibus per diversa quadam ira commotis ac perstrepentibus, dissolutus est. Quo
detento, fama ad concives ac filios suos Deoque adoptivos citissime pervenit. Propterea
huius urbis nobiles sine mora per omnes Italiae partes currentes, multos episcopos duces
civitates sollicitando, consilium mirabile inierunt. Interea omnes Mediolanensium concives,
maiores aetate ac minores, sacerdotes clerici ac matronae nobiles et sanctimoniales, omnibus
ornamentis abiectis, cinere et cilicio induti, corpora sanctorum ieiuniis et orationibus
litaniis et crebris vigiliis Deum supplicando visitabant. Et cum longa ieiunia fere usque
ad noctem ducerent, coctum quod comedere debebant, pauperibus summa cum reverentia
tribuebant, quod velut filiis mortuis omnique substantia habitantium viribus iniquorum
abrasa, tristi vultu et moerenti animo consistebant. At sacerdotes et monachi intimis
suspiriis magnisque lamentis singulos per dies letanias studiose celebrantes nudis pedibus,
multis et magnis mysteriis supplicantes Dominum et beatum Ambrosium et omnes sanctos
exorantes, incessanter fatigabantur. Sed Deus qui cuncta scrutatur occulta, cuncta ante
quam fiant aperta cognoscit, videns omnes Heriberti fideles concives, populos vicinos
atque longinquos ad liberandum et vindicandum ipsum Heribertum usque ad mortem obstinatissimos,
et ad caedem immensam super Conradum ac suos sattellites animis et armis
praeparatos: ante tempus ad bellum statutum, sine bello et gentium utriusque partis strage
Heribertum consilio abbatissae Sancti Sixti, quam ipse consecraverat, a manibus iniquorum
liberavit. Cum enim Heribertus a Cunrado viro invido et odioso detentus fuisset, non
tamen constrictus, ut alii dampnati solent, sed curialiter a Teutonicis munitus iuxta flumen
quod Trebia vocatur, non longe a Placentia, Dei dispensatione atque ducatu venisset,
papilionibus et ceteris ornamentis consedentibus per aliquot dies moratus quievit. Interea
Heribertus Teutonicorum gulositatem et animos vino deditos videns atque cognoscens,
unum de fidelissimis domesticis tollens, quod secum habebat, ad abbatissam Sancti Sisti,
cuius monasterium infra civitatem Placentiae situm est, studiose in omnibus quae volebat
edoctum direxit. Qui ubi omnia seriatim, quae Heriberto iniuste evenerant, abbatissae
commemorasset, et consilium quo fuerat doctus ei apperuisset: ut erat et consiliatrix
provida, accuratissime et tacite inter se rimari coepit, quo ingenio quove conscilio Heribertum
a Teutonicorum manibus eripere et liberare posset. Itaque abbatissa videns Teutonicos
vino nimio inebriari solitos etiam post coenam in nucleolis et maioribus nucibus
optimo vino interiocare, ut ratio ferae gentis, et indiscrete et inconsulte delectari: hoc
modo fallere eos desiderans, viginti onera carnium diversarum et decem plaustra diversorum
|
|