vel tintinnabula sonaret, aut laicus quisquam qui haec in sua agere ecclesia
permitteret, non solum privaretur substantia, sed etiam vita. Haec vero
non solum alibi, verum etiam in ecclesia ubi idem manebat, prae nimio timore
iubente milite cuius ipsa iuris fuerat, servari coeperunt. Quod ipse
super omnia quae ei hactenus acciderant gravius existimans, ait: << Absit ut
mei ultra sint participes et fratres, qui nefandas haereticorum observant
pro mortis timore institutiones >> . Qua de re etiam ipsis fratribus ignorantibus,
assumpto tantum comite uno nomine Syro, nocte clam urbe exiit et
ad sanctum Victorem ad Ulmum biduo cum ipso perlatuit. Denique hinc
Herlembaldus cum multis fidelibus militibus utrosque suscepit et Papiam
cum eis perrexit. Et parte quidem militum remissa, parte vero secum retenta,
per Padum navigio coeperunt descendere, quatenus Romam pergerent
et usque ad aliud tempus tantae irae cederent. In quo scilicet navigio
sub quodam capti sunt oppido et ex medio sodalium ineffabiliter moerentium
beatus Arialdus violenter solus est raptus et in arcem deductus. Ubi
dum solitam in oratione et sermone teneret constantiam, miratus miles qui
ipsum ceperat, ait: << Pontifex quippe Mediolanensis magnum quidem mihi
se daturum promisit praemium, si te caperem eique te darem. Namque
mihi ab eo est intimatum te esse haereticum, quod, ut cerno, omnino est
falsum >> . Denique eum cum omni domo sua venerabiliter habere coepit et
comitibus mestis Papiam iam reversis reddere festinavit. Post haec, scientes
loca undique obsessa, ad quoddam castrum fidelis Herlembaldi sunt
reversi. Tunc quidam fratres Canturienses ei mandarunt dicentes: << Nobis
|
|