quod verbis predicabat ostendebat exemplis, tamen precipue Romanus christianorum
episcopatus. Qui a beato [Petro] apostolorum principe sumens exordium per ducentos
ferme annos usque ad pii Constantini tempora continuis bellorum successibus
diebus noctibusque cum antiquo hoste decertans, XXXIII bus vicibus de eodem
veternoso serpente triumphans, non ante desiit tolerando certare, subiciens sibi principatus
et potestates, quam ipsum Romani imperii ducem christianę subiceret religioni.
EXPLICIT LIBER PRIMUS.
INCIPIT SECUNDUS.
Igitur Constantino a Silvestro sanctę Romanę ęcclesię episcopo baptizato
et ab eodem imperiali diademate sublimato, clausa sunt templa, reseratę sunt ęcclesię,
cepit in parietibus depingi imago Salvatoris et é publico deici imago Iovis, ceperunt
altaria erigi et simulacra deici, reddita est pax in toto orbe ęcclesiis; quamvis
non longo tempore duratura.
Nam eiusdem pii principis tempore surrexit Arrius, maximus ęcclesię devastator,
a quo Arriana heresis exorta est et ab eo mille hereseos novitates; contra quas omni
christiano pugnandum pro officii sui consideratione nulli dubium est. Nam veternosus
serpens, dolens imperialia vasa, per que christianam persequebatur religionem,
sibi esse sublata, omnem se collegit in iram; et per quosdam suę artis viros, falsa
iusticia debriatos, non cessavit nec cessat nec ad usque illius, qui extollitur supra omne
quod dicitur aut colitur deus, tempora cessabit ęcclesiae maculare puritatem.
Set cum a Constantino ceperimus, Constantini laudes prosequamur. Hic est
Constantinus, qui legem posuit ęuangelicę doctrinę consonantem: ut omnes episcopi
Romanum pontificem haberent caput, sicut omnes iudices regem. Hic est dominicę
crucis inventor, Christi nominis maximus propagator, almę novę Romę fundator,
|
1
5
10
15
20
|