29. Quibus auditis Herlembaldus aliquantulum supersedit dubitans
clericorum actionibus immisceri. Tandem hortatu Landulphi cum Arialdo
Romam proficiscitur, promittens se id acturum, si papa Alexander, qui de
Badagio erat, confirmaret.
30. Ea namque tempestate, mortuo Nicholao papa, Anselmus, Mediolanensis
civis de Badagio, Lucanus episcopus, ab omnibus cardinalibus in
papam est electus, vocatusque est Alexander secundus.
31. Hic, dum esset ordinarius Mediolanensis ecclesiae, scientia et moribus
laudabilis fuit, divitiis affluens et in sermone potens, cuius facundia
scientiaque plurimum civibus grata erat, coepitque tunc in praedicationibus
suis clericorum vitam vituperare nec verbis archiepiscopi Guidonis
ipsum hortantis ad scandala cleri minime publicanda consentiebat. Unde
archiepiscopus, dissimulans quid agere vellet, cum Anselmo ad imperatorem
pergit, qui consilio archiepiscopi curiose satis ab urbe expulit Anselmum;
nam ei Lucanum episcopatum dedit.
32. Itaque Guido, se tutum putans absentia Anselmi, magis fallitur:
nam Anselmus, vocato Landulpho levita ordinario, familiariter hortatur, ut
in praedicationibus suis vitia exprobet clericorum. Idem domestice satis
facit de Arialdo, ostendens eis modos quos tenebat antequam foret episcopus.
Sicque haec proclamatio contra clericos lascivos et simoniacos per
Arialdum et Landulphum diutius continuata a praefato Anselmo de Badagio
sumpsit exordium.
|
|