IX. De duabus canibus.
De partu querulam, uerborum nectare plenam,
Pro cane mota, canis suscipit ede canem.
Hec abit, illa manet; hec cursitat, illa quiescit.
Huic tamen a partu rumpitur illa quies.
Illa redit reddique sibi sua iura precatur;
Obserat hec aurem nec minus aure domum.
Plus prece posse minas putat hec, plus bella duobus.
Hec scit posse minas plus prece, bella minis.
Cum dolor hanc armet, plus matrem filius armat;
Cedit sola gregi, causaque iusta perit.
Non satis est tutum mellitis credere uerbis:
Ex hoc melle solet pestis amara sequi.
|
|