dictamen vitiosum habetur quod in prima vel secunda prolatione
non potest intelligi, si bene legatur pariter et distincte,
ut patet ex precedenti exemplo. Item fugere debemus et ut
vitium evitare longam verborum continuationem, que et auditoris
aures et oratoris spiritum ledere consuevit. Item nota
quod omnis defectus nimius nec usualiter approbatus est vitiosus.
Item amphibologicas orationes vitare debemus, que
magnum prestant impedimentum, sicut Tullius in secundo
Rethoricorum affirmat. Et est amphibologia ambiguitas dictionis
vel orationis, ut «iste fuit natus ante patrem».
Generaliter autem nota quod verba dubia et figurativa, vel
barbarismus et soloecismus et cetera sunt vitanda et a nostro
dictamine resecanda, que per Priscianum et Donatum in grammatica
declarantur.
XIV.
De perfecto dictamine.
Vitiis itaque penitus eiectis, in summa teneas quod omne
dictamen commodum et perfectum tria requirit: bonam gramaticam,
perfectum sensum locutionis, et verborum ornatum.
Si autem hec tria dictator fecerit, perfecte dictabit. Sed ad
minus nec latinitas desit, nec sententia generosa: et si ornatum
adhibuerit, tunc dictamen quod triplici mixtura fulgebit
laudari merito poterit et communi iudicio confirmari.
Incipit secunda pars, de omnibus regulis que faciunt
ad artem utiliter adnotatis.
Properate sitientes ad fontem gratulanter, et bibite confidenter
omnes qui cupitis rethorice venustatis dulcedine satiari.
Et non vos terreat si non habetis argentum vel aurum: nam
absque ulla commutatione paratum est poculum universis scientie
salutaris, quod multa cum aviditate non mediocriter, sed
|
|