Mutatamque novo frangebam carmine vocem,
       Emulus, et fame dulcedine tactus inani:
       Ecce peregrinis generosus pastor ab oris,
       Nescio qua de valle, canens nec murmure nostro,
       Percussit flexitque animum; mox omnia cepi
       Temnere, mox solis numeris et carmine pasci.
       Paulatim crescebat amor; quid multa? canendo
       Quod prius audieram, didici, musisque coactis,
       Quo michi Parthenias biberet de fonte notavi.
       Nec minus est ideo cultus michi; magnus uterque,
       Dignus uterquc coli pulcra quoque dignus amica.
       Hos ego cantantes sequor et divellere memet
       Nec scio, nec valeo; mirorque quod horrida nondum
       Silva, nec aerii ceperunt currere montes.
       Verum ubi iam videor, collectis viribus, olim
       Posse aliquid, soleo de vertice montis ad imas
       Ferre gradum valles; ibi fons michi sepe canenti
       Plaudit, et arentes respondent undique cautes
       Vox mea non ideo grata est michi, carmina quanquam
       Laudibus interdum tollant ad sidera Nimphe.
       Dum memini quid noster agat, quidve advena pastor,
       Uror et in montes flammata mente revertor.
       Sic eo, sic redeo. Nitar, si forte Camene
       Dulce aliquid dictare velint, quod collibus altis
       Et michi complaceat, quod lucidus approbet ether;
       Non rauce leve murmur aque, nec cura, nec ardor
       Defuerint. Si fata viam et mens tarda negarit,
       Stat, germane, mori. Nostrorum hec summa laborum.
Mo. O! si forte queas durum hoc transcendere limen.
       Quid refugis? turpesque casas et tuta pavescis
       Otia? quid frontem obducis? Nemo antra coactus