<LIBER SECUNDUS>
I
1. Sollicitantes iterum celeritatem ingenii nostri et ad calamum
frugi operis redeuntes, ante omnia confitemur latium vulgare
illustre tam prosayce quam metrice decere proferri. Sed quia
ipsum prosaycantes ab avientibus magis accipiunt et quia quod
avietum est prosaycantibus permanere videtur exemplar, et non
e converso - que quendam videntur prebere primatum -, primo
secundum quod metricum est ipsum carminemus, ordine
pertractantes illo quem in fine primi libri polluximus.
2. Queramus igitur prius, utrum omnes versificantes vulgariter
debeant illud uti. Et superficietenus videtur quod sic, quia
omnis qui versificatur suos versus exornare debet in quantum
potest; quare, cum nullum sit tam grandis exornationis quam
vulgare illustre, videtur quod quisquis versificator debeat
ipsum uti.
3. Preterea: quod optimum est in genere suo, si suis inferioribus
misceatur, non solum nil derogare videtur eis, sed ea meliorare
videtur; quare si quis versificator, quanquam rude versificetur,
ipsum sue ruditati admisceat, non solum bene facit, sed ipsum
sic facere oportere videtur: multo magis opus est adiutorio illis
qui pauca, quam qui multa possunt. Et sic apparet quod
omnibus versificantibus liceat ipsum uti.
|
|