Cuius filius cum suscepisset imperium, patri per omnia equiperans, circa cultum
ęcclesiarum cepit esse studiosissimus et erga christianam religionem devotissimus. Hic
regni rebus bene compositis Romam properavit, benedictionem suscepit imperialem.
Dehinc Apuliam tendens cum Constantinopolitano bellum commisit. Et uno eodemque
die bis victus victor apparuit tercio. Qui Romam rediens, vi febrium correptus,
ad limina apostolorum occubuit, ibique in pace sepultus quiescit, vere beatus terque
quaterque beatus, qui ex tanto numero inperatorum et regum solus meruit inter pontifices
cum apostolorum principe consortium habere sepulturę. Hic filium quidem
reliquit ut heredem quidem regni et nominis, utinam et pietatis! Qui cum puer
regnare cepisset et ad adultam iam pervenisset ętatem, suasu matris Iohannem quendam
Placentinum episcopum, Grecum genere, ad transmarinas partes legavit, ut sibi
Romani sanguinis adscisseret uxorem.
Ea tempestate Crescentius quidam urbis Romę capitaneus, qui sibi inane nomen
patriciatus vendicaverat, assumens tyrannidem, domnum papam, qui secundum Ottonem,
patrem scilicet huius adolescentis, coronaverat, pontificatu expulit. Qui veritus regis
vicinitatem - nam Alpes iam transierat - illudque valde formidans, quod papa Ravenne
eius iam expectabat adventum, secum mente pertractans se hoc modo furorem regis et
reginę posse placare, si Iohannem episcopum, de quo superius retulimus, amicissimum
regis, conlectaneum reginę, pontificem ordinaret. Sed non est scientia neque consilium
contra Dominum. Nam veniens prefatus rex Romam, Crescentium diu obsessum cepit
et capite truncavit, invasorem vero summi pontificii, zelo quidem iusticię, sed plus
iusto succensus, lumine privavit ceterisque menbris dehonestavit. Quod factum in
tantum Deo et beato Petro apostolorum principi displicuit, ut, antequam imperiali
potiretur benedictione, priusquam Cinthia ter exactum conderet orbem, Deo odibilis
sine viatico vitam finivit. Et quamvis in suburbio non triginta miliariis ab urbe
|
1
5
10
15
20
25
|