dum spiraret ad episcopale fastigium, Chuonradi imperatoris se constituit
capellanum. A quo dum revertitur regiis pollicitacionibus cumulatus et de
consequenda dignitate pene non dubius, incidit in latrones. Presbyter enim
quidam in Teutonicis partibus qui laicum habebat asseculam, pascentes
equos illius temptavit invadere. Cui dum ille sese impiger obiecisset, presbyter
eum lancea confodiens interemit, et tunc liquido deprehendit nil
fuisse quod didicit, dum simul amisit et arridentis vitae dulcedinem et
concupiti culminis dignitatem.
Preterea saepe contingit, ut nonnulli carnaliter sapientes et diucius
vivant et nunquam valeant invenire, quod optant. In sapienciae quippe
suae vanitate confisi, dum sperant facile sibi cuncta suppetere, arbitrantur
utique se religionis testimonio non egere, et dum inanem sapienciam iactant,
insipienter vivere non formidant. Quamobrem a se conspicientibus
eorum actus exploditur, vita conspuitur, conversacio deridetur, fama polluitur,
testimonium condempnatur. Ideoque qui proposuerant ad votum
carnis vivere, in contrarium versa sentencia saepe compelluntur egere, cum
e diverso quique simplices et quieti rebus exuberent necessariis. Unde per
Ysaiam Dominus dicit: Pro eo quod vocavi, et non respondistis; locutus
sum, et non audistis et faciebatis malum in oculis meis et quae nolui elegistis,
Galliarum, cuius nomen taceo, quia fratris ignominiam perhorresco.
Cui nescio an aliquid utilitatis desit, tot siquidem exteriorum bonorum
floribus enitescit: nobilis ut imperator, pulcher aspectu, quodammodo
sicut Tullius loquitur, ut Virgilius poetatur. Tuba vehemens in aecclesia,
perspicax et acutus est in lege divina. Scolastice disputans quasi descripta
libri verba percurrit, vulgariter loquens Romanae urbanitatis regulam
non offendit. Quid de monastico prosequar ordine, quid de regularis
magisterio disciplinae? In quorum videlicet noticia ita convaluit, ut haec
|
|