Praepositio separatim adverbiis non applicabitur, quamvis legerimus
de repente, de sursum, de subito et ex inde et ab unde et
de hinc. Quare praepositio separatim non applicatur adverbiis?
Quia si praepositio separatim, hoc est per appositionem,
iu<n>geretur adverbiis, putaretur pro duabus partibus haberi. Quid
igitur? Haec tamquam unam partem orationis pronuntiabimus sub
uno accentu, quia pars orationis est et uno accentu pronuntiari
debet.
Notandum est praeterea, quia, sicut sunt nomina omonima vel
polionima, sic etiam inveniuntur adverbia vel in una significatione
diversas habentia voces, ut olim dudum quondam aliquando cito
propere celeriter, vel in una voce diversas habentia significationes,
ut o ubi quando. O enim adverbium vocandi aliquando est, ut
Virgilius in primo Aeneidos:
O regina, novam cui condere Iupiter
urbem ; aliquando est adverbium optandi, ut idem ipse in octavo:
Assis o iuvenis et tua numina firmes ; est etiam o interiectio ammirantis,
ut Iuvenalis in quarto:
O qualis facies ; est iterum interiectio
indignantis, ut Cicero dicit:
O tempora, o mores ; est etiam nomen
ipsius litterae; o quoque est praepositio inseparabilis qua componitur
omitto. Similiter ubi est adverbium loci et adverbium
temporis.
De ordine adverbii
De ordine quoque adverbiorum quaeritur, utrum praeponi an
supponi verbis <aptius> possint. Et manifeste sciri debet, quoniam
aptius praeponi valent, quomodo adiectiva nomina, ut 'bonus homo