Mox te mundi vanitas cepit adulare
Et illius frivolis coegit vacare.
XXIII Proditrix domestica sic mihi fuisti,
Ad mundi blanditias me post te traxisti,
Et peccati puteo tandem merxisti
Et a me dominium iam tu suscepisti.
XXIV Scio me culpabilem; iam in hoc erravi,
Quod, cum essem domina, te non refrenavi;
Nam, licet a semitis rectis declinavi,
Credo quod delinque ras culpa magis gravi.
XXV Si mundi blanditias, dolo machinantis
Respexisses, fatua, super incantantis
Demonis blanditias, et Celitonantis
Adesises monitis, essemus cum sanctis.
XXVI Sed hoc tibi pridie mundus sic arisit
Et vitam diutinam firmiter promisit;
Mori non putaveras, sed mors hoc elisit,
Quando de pallatio tumulo te misit.§
XXVII Hominum fallentium quibus dat honorem,
mundus habet morem: Quos magis amplectitur,
Illos fallit citius per iuris rigorem,
Et dat post delitias vermes et fetorem.
XXVIII Qui tibi, dum vixeras, amici fuere
Iacentem in tumulo nolunt te videre. »
Corpus, hoc intelligens, statim cepit flere
Et verbis humilibus ita respondere:
Hic. . . . [la] crimando contra Animam.
XXIX «Qui vivendo potui [mul]tis imperare,
Aurum, gemmas, pre[dia], nummos congregare,
castella construere, gentes iudicare,
Putasne quod credidi tumulum intrare?
XXX Numquid, sed nunc video, et est mihi clarum,
Quod nec auri dominus nec divitiarum,
Nec vis, nec potentia, nec genus preclarum
Mortis possunt spernere stimolum amarum.
XXXI Ambo quidem possumus a Christo culpari;
Dico me culpabilem, sed non culpa tali:
Tibi culpa gravior debet imputari:
Multis rationibus potest hoc probari.
XXXII A sensato quolibet hoc non ignoratur,
Iura clamant, pariter ratio testatur;
Cui maiorum gratia virtutum donatur,
Ab eo vult ratio quod plus exigatur.
XXXIII Vitam et memoriam nec non intellectum
Tibi redit Dominus et sensum perfectum,
Quibus tu compescere deberes affectum
Pravum, et dirigere quod non erat rectum.