laetitiam mentis exprimeret, quaerens, ipsum ad loca secretiora saepius
evocabat; et quidem sub aenigmate loquens, sed omnino propositi
sui secreta non reserans, magnum se pretiosumque thesaurum
reperisse dicebat. Congratulabatur sibi vir ille non modicum, laetanter
cum ipso, quotiescumque vocabatur, egrediens et de thesauro
utcumque loquenti libentissime colloquens. Intrabat autem crebro
vir novo perfusus spiritu quamdam cryptam, socio deforis exspectante
et quid intus ageret penitus ignorante; ibique cum lacrimis
caelestem exorabat in abscondtto Patrem, ut, viam ipsius dirigens,
suam ei plenius ostenderet voluntatem. Sic iugiter in oratione persistens,
semetipsum graviter affligebat, et donec divinitus qualiter
inchoandum cognosceret, affectionum sibi vicissim succedentium importunitas
ipsum quiescere non sinebat. Alternabantur namque in
illo gaudium pro gustati dulcedine spiritus, dolor gravissimus pro peccatis
praeteriti temporis, timor non modicus de futuris, fervensque
desiderium super iis quae conceperat consummandis.
5 Tandem, miseratione divina plenius invocata, pro optato meruit
exaudiri, caelicoque infallibiliter indicio quid ageret edoceri. Tantoque
deinceps perfusus est gaudio, ut, iam se continere non valens, quaedam
etiam nolens in publicum verbotenus depromeret: ire quidem in Apuliam
recusaret, sed grandia se facturum in propriae nationis terra promitteret.
Mirantibus igitur cunctis et sciscitantibus an ducere vellet uxorem,
sponsam se ducturum respondit plus sapientem, plus nobilem, plus
omnibus, quam umquam viderint, amabilem et decoram.
|
|