plurime nobilitatis amissione debilitatum est, et exhausta thesaurorum
parte non minima pauperatum, sed et aliam irreparabilem
quidem in multa tempora iacturam sustinuit, interfecto Rogerio
duce, cuius supra meminimus, qui tam avi quam patrui moribus
ultra quam id etatis exigeret iam evidentissime ceperat insigniri, et
alterius quidem prudentiam, alterius vero benignitatem cum utriusque
nomine preferebat. expediret quidem Sicilie perpetuo regem
carcere detineri, vel certe capitalem subisse sententiam, ne tam
felicis indolis auspicio privaretur.
XVII. De Willelmo filio regis.
Verum hec insula, ne tyrannis quandoque careat, eam sibi
circa regum filios consuetudinem vindicavit, ut morti meliores
primum obiciat, eos sibi reges constituens per quos in ea
perpetue possit tyrampnidis privilegium conservari. sic olim Rogerium
ducem Apulie, unice benignitatis ac dulcedinis virum,
prematura morte sustulit ut Willelmo regnandi non deesset
occasio, qui quantum eius frater prudentiam et mansuetudinem
avide fuerat amplexatus, tantum crudelitati studuit et ineptie deservire.
Sic et nunc, Rogerio duce sublato, Willelmum distulit
ut regnaret; quos eorum secuturos vestigia, quorum nomina sortiti
fuerant, nemo qui utrumque noverit, ignorabit.
XVIII. De mestitia regis.
Hic autem puer, dum eos qui palatium obsidebant per fenestram
minus caute prospiceret, sagitta percussus est, nec
eius rei satis certum auctorem fama produxit. Communis tamen
|
1
5
10
15
20
25
|