aut fecero, aut pro vestra salute paratus sum animam meam tradere gladio >> .
Haec et huiuscemodi quam plura vir Dei dum diceret, in verbis eius
plebs fere universa sic est accensa, ut quos eatenus venerata erat ut Christi
ministros, damnans proclamaret Dei hostes animarumque deceptores.
5. Factum est autem, dum agerentur haec, de medio multitudinis surgens
quidam clericus nomine Landulfus, de urbanis excellentibus tam ordine
quam natione, nimis potens in voce et sermone, silentium petiit. Quo
concesso, huiusmodi laetiferam vocem prompsit: << Gratias - inquit - coram
vobis omnipotenti Deo ago, qui nunc me ea audire permittit, unde
meum cor per innumera tempora ignescit. Nam olim haec sciens dolensque
ideo tacebam, quoniam cum quo ea dicerem non habebam. Nunc vero,
domne Arialde carissime, quia Dei donum te dedit mihi, scito me ab ipso
collatum tibi, et exinde, quicquid hac de re dixeris fecerisve, me facere et
dicere et me meam animam, sicut tu professus es tuam, pro salute fratrum
ponere esse paratum incunctanter te nunc reddo securum >> . Populus namque
iam fidelis haec audiens, in Dei laudem crescens hilarescit; pars adversa
tabescens deficit. Dei vero famulus Arialdus, oculis ac manibus sursum
erectis, omnium bonorum Largitori inmensas et debitas reddit gratias.
6. Denique post haec quidam laicus surrexit alius, nomine Nazarius,
|
|