XLVIII. Sed quid nos de divina circa venerabilem virum
custodia dicimus, cum et alios sepe per eius presentiam ex
magnis ereptos fuisse periculis non ignoramus? Ex quibus
videlicet unum hic memorare sufficiat, ut plures fuisse prudens
lector agnoscat. Aliquando namque ipse cum operariis
manens, nimię magnitudinis ilicem in monte Petrano faciebat
incidi. Quę videlicet arbor in prerupto montis declivio pendens,
in ima vergebat. Rusticus autem quidam paulo inferius stabat.
Cum igitur precisa arbor graviter corruens, per devexum montis volveretur
in preceps, mox repertum rusticum repentino impetu cępit
ad inferiora rotare. Cuncti protinus dolentes exclamant, et iam
non solum esse hominem mortuum, sed totum quoque dilaceratum
eius corpus existimant. Sed mira divina virtus! ita mox
sanus et incolomis repertus est ac si super eum non arbor sed arboris
folium cecidisset. Hinc iure perpenditur sancti viri meritum
quantum apud Deum pondus habuerit, in cuius conspectu gravissima
arboris moles pondus habere nescivit.
XLVIIII . Postmodum vero Romualdus, cum Appeninum
deseruit, montem Sitrię habitaturus ascendit. Cavendum
autem summopere est ne quis, cum audierit quia vir sanctus tot
loca mutaverat, pii operis pondus vitio levitatis adscribat.
|
1
5
10
15
20
|